22 Μαι 2016
Savvas Hiker
Από παλιά θυμάμαι τα πευκοδάση της Αττικής, περιστασιακά ανάλογα τις χρονιές, υπέφεραν από τις κάμπιες. Κάποιες χρονιές τα σακούλια τους στις φούντες των δέντρων γέμιζαν το δάσος σαν χριστουγενιάτικα στολίδια. Ο πατέρας μου αναστέναζε "είναι άρρωστο το δάσος, κάτι πρέπει να κάνουν".
Φέτος, την Άνοιξη του 2016, το πράγμα παράγινε. Πριν 2 εβδομάδες, αν περνούσες σιωπηλά από πευκόδασος στην Πάρνηθα με χαμηλή πλατύφυλη βλάστηση, άκουγες ένα μονότονο ήχο σαν να ψιχάλιζε. Ήταν οι κάμπιες που έπεφταν παντού σαν βροχή. Στο μονοπάτι κάλυπταν σχεδόν τα πάντα. Άλλες τις πάταγες, άλλες έπεφταν στο σβέρκο σου, άλλες έπεφταν στα ρούχα σου και τις έλιωνες χωρίς να τις καταλάβεις αφήνοντας λεκέδες σαν σκουριά.
Αυτό το ΣΚ, τα ίχνη από τις ψόφιες κάμπιες είχαν εξαφανιστεί. Έμειναν μόνο μερικές σκόρπιες να πέφτουν πάλι πάνω σου πότε πότε. Μέσα σε 2-3 εβδομάδες, τι έγιναν τόσα εκατομμύρια κάμπιες πεσμένες κάτω; Διαβάζοντας έμαθα οτι χώνονται στο χώμα για να γίνουν έντομα. Όλο αυτό το πυκνό χαλί με πεσμένες κάμπιες θα γίνει έντομα; ανατρίχιασα. Και όλες οι άλλες στα μονοπάτια που έγιναν ένα ψόφιο χαλί; Παρατηρώντας το μονοπάτι και τους κορμούς, η απάντηση είναι οτι έθρεψαν στρατιές δισεκατομμυρίων μερμηγκιών. Ξαφνικά παντού μερμήγκια, λεωφόροι ατελείωτοι.
Δεν έκατσα ποτέ να διαβάσω σε βάθος γύρω από αυτά τα θέματα.
Δεν ξέρω αν όλη αυτή η υπερβολή στην απόκλιση της φύσης, θα βοηθήσει το δάσος σε κάτι. Μπορεί, καμιά φορά δεν ξέρεις, να φέρει καμιά ανατροπή και να εμφανιστούν, με κάποια περίεργη κίνηση πινγκ πονγκ, έλατα εκεί που έχουμε χάσει τις ελπίδες μας.
Μια και το'φερε η κουβέντα.
Βαρέθηκα να λέω δεξιά αριστερά ότι το έλατο δεν είναι σαν το πεύκο, δεν φυτρώνει ελατόδασος εδώ και εκεί απλά επειδή το φύτεψες ή επειδή το έσπειρε ο άνεμος. Το έλατο θέλει πολύ νερό, γνωστό αυτό αλλά, και θέλει τον ίσκιο από ένα άλλο έλατο για να μεγαλώσει. Μερικές φορές αυτό το ρόλο "τροφού" αναλαμβάνουν τα κέδρα. Για αυτό, το ελατόδασος απλώνεται μόνο "έρποντας" και παίρνει χρόνο αυτό. Σε αντίθεση με τα πεύκα που ξεπηδούν από τη μια χρονιά στην άλλη οπουδήποτε, ειδικά άμα τα βοηθήσεις και λίγο.
___
Φέτος, την Άνοιξη του 2016, το πράγμα παράγινε. Πριν 2 εβδομάδες, αν περνούσες σιωπηλά από πευκόδασος στην Πάρνηθα με χαμηλή πλατύφυλη βλάστηση, άκουγες ένα μονότονο ήχο σαν να ψιχάλιζε. Ήταν οι κάμπιες που έπεφταν παντού σαν βροχή. Στο μονοπάτι κάλυπταν σχεδόν τα πάντα. Άλλες τις πάταγες, άλλες έπεφταν στο σβέρκο σου, άλλες έπεφταν στα ρούχα σου και τις έλιωνες χωρίς να τις καταλάβεις αφήνοντας λεκέδες σαν σκουριά.
Αυτό το ΣΚ, τα ίχνη από τις ψόφιες κάμπιες είχαν εξαφανιστεί. Έμειναν μόνο μερικές σκόρπιες να πέφτουν πάλι πάνω σου πότε πότε. Μέσα σε 2-3 εβδομάδες, τι έγιναν τόσα εκατομμύρια κάμπιες πεσμένες κάτω; Διαβάζοντας έμαθα οτι χώνονται στο χώμα για να γίνουν έντομα. Όλο αυτό το πυκνό χαλί με πεσμένες κάμπιες θα γίνει έντομα; ανατρίχιασα. Και όλες οι άλλες στα μονοπάτια που έγιναν ένα ψόφιο χαλί; Παρατηρώντας το μονοπάτι και τους κορμούς, η απάντηση είναι οτι έθρεψαν στρατιές δισεκατομμυρίων μερμηγκιών. Ξαφνικά παντού μερμήγκια, λεωφόροι ατελείωτοι.
Δεν έκατσα ποτέ να διαβάσω σε βάθος γύρω από αυτά τα θέματα.
Δεν ξέρω αν όλη αυτή η υπερβολή στην απόκλιση της φύσης, θα βοηθήσει το δάσος σε κάτι. Μπορεί, καμιά φορά δεν ξέρεις, να φέρει καμιά ανατροπή και να εμφανιστούν, με κάποια περίεργη κίνηση πινγκ πονγκ, έλατα εκεί που έχουμε χάσει τις ελπίδες μας.
Μια και το'φερε η κουβέντα.
Βαρέθηκα να λέω δεξιά αριστερά ότι το έλατο δεν είναι σαν το πεύκο, δεν φυτρώνει ελατόδασος εδώ και εκεί απλά επειδή το φύτεψες ή επειδή το έσπειρε ο άνεμος. Το έλατο θέλει πολύ νερό, γνωστό αυτό αλλά, και θέλει τον ίσκιο από ένα άλλο έλατο για να μεγαλώσει. Μερικές φορές αυτό το ρόλο "τροφού" αναλαμβάνουν τα κέδρα. Για αυτό, το ελατόδασος απλώνεται μόνο "έρποντας" και παίρνει χρόνο αυτό. Σε αντίθεση με τα πεύκα που ξεπηδούν από τη μια χρονιά στην άλλη οπουδήποτε, ειδικά άμα τα βοηθήσεις και λίγο.
___