Δεν είναι Τυμφρηστός, είναι Πάρνηθα

3 Ιαν 2017    

Savvas Hiker

Χιόνιζε συνεχώς επί μια εβδομάδα, από 5 μέχρι 10 εκατοστά κάθε μέρα, μερικές φορές μοιρασμένο σε επαναλήψεις. Τα πρώτα χιόνια είχαν αρχίσει να πέφτουν πριν 20 μέρες περίπου. Τελικά χτες, την Δευτέρα 2 Ιανουαρίου, πετύχαμε τις άριστες συνθήκες μεταξύ των προηγούμενων ημερών με τον βοριά των 5-7 Μποφόρ και τις ομίχλες, και των επόμενων στις οποίες τα μονοπάτια θα είναι παγωμένα μετά τα επιφανειακά λιωσίματα και τις διελεύσεις.

Το προηγούμενο ΣΚ ήμασταν οι πρώτοι που άνοιξαν το χιονισμένο μονοπάτι Καζίνο-Μπάφι, και πίσω μας κάτι μουρλοί δρομείς πουρνό-πουρνό μέσα στο ξεροβόρι με τις ριπές των 75χλμ/ω. Κάπου μετά τα μισά, ξαφνικά είχαν εμφανιστεί αντίθετα ερχόμενοι στο απάτητο και κάτι άλλοι δρομείς, να χοροπηδάνε στην κατηφόρα πάνω από το αθέατο έδαφος σαν τα κατσίκια, η χαρά του τρελοκομείου δηλαδή. Πιθανόν να είχαν κοιμηθεί στο καταφύγιο.
Αυτή τη φορά, χτες, δεν είχαμε να κάνουμε με τα ξύλα και τις τρύπες που καραδοκούσαν σε κλειστό μονοπάτι αλλά πλέον με το βαθύ απάτητο, γύρω στα 75εκ μέχρι 1μ, που περίμενε να σε ρουφήξει ανυπεράσπιστον μόλις μισή παλάμη έξω από το πατημένο. Ήταν σαν να περπατούσες ισορροπώντας στην κορυφή ενός θαμμένου τοίχου, δεξιά και αριστερά από τον οποίο το χιόνι ήταν μαλακό σαν αέρας. Αυτές οι συνθήκες, εδώ, είναι λόγω του μεγάλου πλήθους που διέρχεται από το συγκεκριμένο μονοπάτι και της νότιας έκθεσης του στον ήλιο.

-----------------------------------------------------------

Update επόμενων ημερών
Η πατημένη λωρίδα "κορυφή τοίχου" άρχισε να στενεύει όλο και περισσότερο, από τη λάξευση της με τα συνεχή γλυστρίματα προς το απάτητο, των εκατοντάδων ανερχόμενων. Όποιος δεν είχε καλά παπούτσια για να διαχειρίζεται με ακρίβεια το πατημένο, ίσως και κραμπόν πεζοπορίας, ή μεγάλες χιονορακέτες για να παρακάμπτει τη χάραξη, πρέπει να ταλαιπωρήθηκε πολύ.

Το άλλο πρόβλημα, τις επόμενες ημέρες, ήταν ότι οι πρώτοι που είχαν ανοίξει το μονοπάτι μετά τα νέα χιόνια την περίοδο της πρωτοχρονιάς, πέρασαν κάθετα απέναντι την μικρή χαράδρωση που είναι κάτω από το καταφύγιο, 100μ πριν τη γνωστή στροφή διέλευσης. Το ίχνος στο χιόνι παρέσυρε να κάνουν το ίδιο και όλοι οι επόμενοι, καθιερώνοντας μια χάραξη απότομων κλίσεων. Έτσι στο σκιερό δυτικό κομμάτι όσο περνούσαν οι ημέρες και πάγωνε περισσότερο η επιφάνεια του πατημένου, οι σκηνές ήταν απείρου κάλους.

-----------------------------------------------------------

Αυτοσχέδια πίστα μιας ημέρας

Τελικά, όσον αφορά χτες, το σκηνικό έκλεισαν οι εκδρομείς που μαζικά εμφανίζονται παραδοσιακά κάθε χρόνο, την πρώτη ημέρα αργίας που καλυτερεύει ο καιρός, σε μια ατελείωτη φάλλαγα αυτοκινήτων μέχρι το Μενίδι, από τις δώδεκα το μεσημέρι και κυρίως από τις τρεις και μετά(!). Για αυτό τα μηχανήματα είχαν τρέξει να ρίξουν το μισό αλάτι του Αιγαίου σε άπειρες διελεύσεις, από Μετόχι μέχρι επάνω, όπως είχα μάθει το πρωί από έναν χειριστή.
Στην επιστροφή μας με το αυτοκίνητο, στην Αγ.Τριάδα, στο Σανατόριο, και σε όλες τις φουρκέτες μέχρι το Μετόχι, οι ανερχόμενοι εκδρομείς σταματούσαν με ότι παραλλαγή εκνευριστικής χαζομάρας και παρακώλυσης της κυκλοφορίας μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους. Μποτιλιαρισμένοι μέχρι και το σούρουπο να παίζουν χιονόμπαλες στο σκοτάδι(!!) πίσω από τα δέντρα στο δρόμο, μέχρι τουλάχιστον και τα 1000μ υψόμετρο. 

Άντε, και του χρόνου, να είμαστε καλά.

___