24 Σεπ 2018
Savvas Hiker
Περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ, λέει ένα παλιό παιδικό τραγουδάκι, και συνεχίζει, λύκε λύκε είσαι εδώ;
Η ορεσίβια παρέα διασχίζαμε ένα κλειστό, από χρόνια, μονοπάτι.
Είχαμε ψάξει τη χάραξη του σκαλίζοντας για αρκετό καιρό διάφορα παλιά κείμενα, του προηγούμενου αιώνα, αλλά και παλιούς χάρτες οι οποίοι δεν έχουν ακρίβεια μεγαλύτερη από ενός σκαριφήματος. Συνδυάζοντας λοιπόν, πότε κουβέντες σε κάποιο βιβλίο, πότε τυχαίες μισοκουβέντες σε κάποιο έντυπο, πότε ενδείξεις σε κάποιο χάρτη εποχής, καταλήξαμε σε μια πορεία την οποία ακολουθήσαμε και, από τα διάσπαρτα στοιχεία επιτόπου, αποδεικνυόταν ακριβέστατη.
Είναι ένα από εκείνα τα μονοπάτια στα οποία σίγουρα τριγυρνούν ακόμη οι ψυχές των παλιών οδοιπόρων, αλλά και των ξυλοκόπων, των βοσκών, των μουλαράδων, των καρβουνιάρηδων, των φυγόδικων που κρύβονταν στην Πάρνηθα, και πολλών άλλων. Σε μερικά σημεία βρίσκαμε, ίσα να φαίνονται πίσω από τα κλαδιά, και κάποιους παλιούς κούκους. Μερικοί από αυτούς τους κούκους ήταν πλέον πεσμένοι σαν σωροί από πέτρες, βουλιαγμένοι στη χαμηλή βλάστηση που τώρα τους περιβάλει.
Όσο προχωρούσαμε, σταδιακά, το τοπίο μέσα στο δάσος άρχισε να αποκτά ένα μυστήριο.
Όλη η Πάρνηθα αποπνέει ένα περίεργο μυστήριο, παντού, είναι γνωστό αυτό. Αλλά τώρα βρεθήκαμε σε μια περιοχή που έμοιαζε στοιχειωμένη. Οι κουβέντες μεταξύ μας, ασυναίσθητα, έχουν πλέον καταλαγιάσει. Εκτός από το ένστικτο ο λόγος είναι και πρακτικός, χρειαζόμαστε την ακοή μας, αλλά και τα λεπτά επίπεδα της όσφρησης μας.
Σε ένα σημείο, ο πρώτος σταμάτησε κοιτώντας μπροστά. Φτάσαμε ένας ένας και οι υπόλοιποι τρεις.
Μπροστά μας χωμένη στο δάσος ήταν μια περιοχή σαν πλάτωμα. Γεμάτη σκιερά δέντρα αλλά χωρίς ούτε ένα θάμνο. Το έδαφος δεν είχε ούτε χόρτα, ήταν αλλού πατημένο και αλλού στρωμένο με τις ξερές ελατοβελόνες που πέφτουν το καλοκαίρι. Στο κέντρο αυτής της περιοχής ήταν μια λούτσα, τώρα ξερή λόγω εποχής.
Η Πάρνηθα, καθότι έντονα ασβεστολιθικό βουνό, είναι γνωστή για τις λούτσες της.
Σε ετούτη ήταν εμφανές ότι παίρνουν το μπάνιο τους τα ελάφια και, όπως σε μια πισίνα όπου κάποιος όταν θα έβγαινε θα ζήταγε το μπουρνούζι του και ένα αναψυκτικό, εδώ είδαμε κάποια δέντρα όπου τρίβονται μετά το μπάνιο. Μεγαλεία τα ελάφια.
Η διαφορά από άλλα δέντρα που βλέπουμε ξεφλουδισμένα από τα κέρατα των ελαφιών είναι ότι, σε ετούτα, η αποφλοίωση έχει ένα πασάλειμμα ξεραμένης λάσπης σε ύψος μέχρι ένα-ενάμιση μέτρο περίπου.
Σκεφτήκαμε να κάνουμε το διάλειμμα του φαγητού εδώ, αφού το κλειστό μονοπάτι δεν είχε αλλού πολλά σημεία άνετης στάσης.
Απομακρυνθήκαμε προς την άκρη του σκοτεινού πλατώματος στα όρια με το υπόλοιπο δάσος μακριά από τη λούτσα, για να αποφύγουμε τα πιθανά έντομα, και προσέξαμε εκεί πολλά πατήματα από αγριόχοιρους. Κοιταχτήκαμε, θυμηθήκαμε ότι ήμασταν σιωπηλοί για πολλή ώρα. Αμέσως αρχίσαμε ότι παράξενα επιφωνήματα ήξερε ο καθένας, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι ενημερώθηκαν τα πέριξ για την ύπαρξη μας. Ένας άρχισε να λέει μέχρι και τα... κάλαντα αλλά, αντί να βάλουμε τα γέλια, απλά τα κάλαντα μας φάνηκαν αταίριαστα στην περίσταση. Γιατί η περιοχή εξακολουθούσε να έχει κάτι στοιχειωμένο παρά το ότι συχνάζουν εδώ τόσα πολλά ζώα.
Τέλοσπαντων αραδιαστήκαμε, βάλαμε πλάτη μερικά μεγάλα δέντρα να είμαστε σίγουροι, βγάλαμε τα φαγώσιμα, και αρχίσαμε να μασουλάμε. Τότε είναι που, ευθεία μπροστά μου, το πρόσεξα πάνω σε μια πλατιά πέτρα και έμεινα να το κοιτάζω σαν το κομμάτι του παζλ που δεν βρίσκαμε.
Ένα κόκαλο γλειμμένο, και σπασμένο για να ρουφηχτεί το μεδούλι δεόντως.
Δεν το ακουμπήσαμε, ήταν ακριβώς όπως φαίνεται στη φωτο. Πάνω στη μεγάλη πέτρα, σαν σε τραπέζι, με θέα προς τη λούτσα.
Ο Γιώργος είπε, με σοβαρό ύφος, "θα προσέξατε υποθέτω ότι δεν είδαμε κοπριές παρά την πολύ μεγάλη συχνότητα των ζώων εδώ, μοιάζει σαν να σταμάτησαν να έρχονται πριν από καιρό για κάποιο λόγο".
Ο Ανδρέας άρχισε πάλι να φωνάζει τα κάλαντα.
___