Μεταφορά τροφίμων στο βουνό

28 Απρ 2015    

Έκτορας Ασημάκης


Άλλο το μέσο βουνό, άλλο το "υψηλό" βουνό, και άλλο η παραλία το 15αύγουστο.
   Το παραπάνω το έχω πάντα κατά νου όταν εξετάζω τις δυνατότητες μου, ή ρούχα, ή υλικά, ή διαδρομές.

   Ο χρόνος και το είδος της διαδρομής, ή εξόρμησης, ή αποστολής, είναι που καθορίζει τους περισσότερους παράγοντες για την μεταφορά και λήψη φαγητού/νερού.

  Πλαστικό δοχείο φαγητού, ή μεταλλικό;  

   Το μεταλλικό δεν βολεύει τόσο. Είναι η γνώμη μου, μη βαράτε. Όμως το πλεονέκτημα του μεταλλικού είναι, ανάλογα την ποιότητα, οτι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε φωτιά (προσοχή αν έχει τσιμούχες), για ζέσταμα ή παρασκευή φαγητού. Το μεταλλικό ενδεχομένως καθαρίζεται και ευκολότερα. 

   Κάπως έτσι καθιερώθηκε
στις μονοήμερες να παίρνουμε μαζί μας πλαστικά δοχεία φαγητού και στις πολυήμερες μεταλλικά. 

   Αποφεύγουμε τα στρογγυλά δοχεία, ή όσα έχουν πολύ στρογγυλές γωνίες ή περίεργα σχήματα, γιατί και πιάνουν χώρο και εμποδίζουν την ορθότερη εκμετάλλευση του χώρου.
   Βλέπε στο τέλος και "η συντήρηση στα δοχεία νερού ή φαγητού".

  Πλαστικές σακούλες τροφίμων (πολυμπάγκ)  

   Έχω δώσει αγώνα όχι αστεία, με μαμάδες, γιαγιάδες, θείες, ξαδέρφες, φίλες, συντρόφους, όποτε εμπλέκονται, να μην τυλίγουν το φαγητό, ή πιο συχνά το στεγνό πρόγευμα, με χαρτοπετσέτες, χαρτί κουζίνας, αλουμινόχαρτα και σε ότι άλλο εμμένει μέχρις εγκεφαλικού επεισοδίου όποιος δεν έχει σχέση με την μεταφορά φαγητού στο ύπαιθρο. Είμαι σίγουρος οτι εδώ οι περισσότεροι σκάσατε στα γέλια, κουνώντας το κεφάλι με συναδελφική κατανόηση.

   Η λύση είναι μία, πλαστική σακούλα τροφίμων. Ότι άλλο σε συνθήκες υπαίθρου έρχεται σε επαφή ακόμα και με ξηρά τροφή θα νοτίσει, θα κολλήσει άτσαλα, θα πρέπει να το μαδάμε σαν ορτύκι, και θα αφήνει διαρροές.
Χρησιμοποιώ ένα μέγεθος μεγαλύτερη από το απαιτούμενο και κλείνω την άκρη της φτιάχνοντας θηλιά για να ανοίγει εύκολα. 

   Πολλές φορές για να μη χάνω χρόνο με διάλειμμα, απλά κρεμώ το κολατσιό εκτός σακιδίου. Οκ-οκ, εσύ το λες "δεκατιανό", δεν θα μαλώσουμε.

   Κουταλο-μαχαιρο-πήρουνα  

 

     Σαφώς πλαστικά, και σαφώς τα ειδικά πλαστικά που βρίσκουμε στα ειδικά καταστήματα. Το πλαστικό στα τελευταία, δεν σπάει εύκολα, δεν λειώνει εύκολα, και αν δεν περισσεύει νερό για πλύσιμο καθαρίζεται εύκολα με νερό και χαρτί (στο σύνολο 1 ημέρας θα είναι μιά χαρά). Τα πλένουμε με το σαπουνάκι για τα χέρια (σίγουρα έχουμε τέτοιο στις πολυήμερες).
Ίσως και η πρόσθετη πλαστική θήκη να είναι μια καλή σκέψη.
   Τα κουταλοπήρουνα από τιτάνιο δεν τα έχω χρησιμοποιήσει στην πράξη, άρα δεν έχω άποψη. Γενικά, πάντως, αποφεύγω οτιδήποτε εξαιρετικά σκληρό φέρεται μέσα στο σακίδιο.

  Νερό  

   Στο βουνό χωρίς φαγητό μπορείς να πας (λέμε τώρα), αλλά χωρίς νερό μην ξεκινάς καθόλου. Εγώ μικρός, βέβαια, είχα μάθει να το κάνω λίγο ανάποδα, αλλά είναι μια άλλη ιστορία αυτή.

   Περπατά λοιπόν ο πεζοπόρος εις το δάσος, όταν ο λύκος δεν είναι εδώ, και στο δυχτάκι έχει το μεταλλικό παγούρι. Πιασμένο φυσικά με μινιμπίνερ και κορδονέτο μη το χάσει, όπως περίπου οι εξερευνητές των πόλων τα γάντια. Και να η τιτανοτεράστια διαμάχη. Η τρύπα στο πώμα, για την ανάρτηση, να είναι μεγάλη ή μικρή; 
   Μεγάλη να περνάει το δάχτυλο αλλά και να στρίβει κανονικό καραμπίνερ, λέει ο ένας, μικρή λέει ο άλλος, να μη σκαλώνει το πώμα.
   Πάντως, σίγουρα, να είναι και θερμός, λέει ο άλλος, ο ήλιος στα βράχια βαράει. Ποιος ήλιος, λέει ο επόμενος, το παγούρι πρέπει να είναι πάντα θερμός, να μην παγώνει εύκολα το νερό, εκτός και το χειμώνα πας μόνο για χόρτα.


   Μέχρι όμως να αποφασίσουμε και να φύγουμε για Αναπούρνα, ή να κάνουμε μπίβι (δλδ μπιβουάκ) κρεμασμένοι στην ορθοπλαγιά στο Άρμα τον χειμώνα, το νερό μοιρασμένο σε κοινά πλαστικά μπουκαλάκια 0,50lt ή 0,75lt (οι πιο κατάλληλες χωρητικότητες όπως και στα μεταλλικά), ή και του 1,00lt για να ικανοποιήσουμε ολες τις απόψεις, σε πλήθος δοχείων ανάλογα τον εαυτό μας και την δραστηριότητα, είναι οτι πρέπει. Είναι από ελαφρύ υλικό. Είναι δύσκολο να τρυπήσουν δύο ταυτόχρονα. Αν τολμήσεις να πάρεις νερό από πηγή, μπορείς τουλάχιστον (έστω, τουλάχιστον) να δείς την όψη του και να το ελέγξεις στο φως κοιτώντας το διάφανο μπουκάλι. Και στο τέλος, αντί να το πλύνεις μπορείς και να το αλλάξεις. 
   Στην περίπτωση επανάχρησης του ίδιου πάνω από 1 ημέρα, καλό είναι να αφαιρείται εντελώς το δαχτυλίδι-ασφάλεια για να μην μαζεύει διάφορα από πίσω έστω και αν πλένεται καλά.

 


   Εναλλακτικά του πλαστικού μπουκαλιού, υπάρχουν διάφορα, συνήθως με βαλβίδες κλπ.



   Της μόδας είναι ο ασκός (σακούλα) νερού. Τόσο που πολλά σακίδια έχουν τρύπα για το σωληνάκι και εξωτερικό άγκιστρο για τη συγκράτηση του. Πολλά σακίδια έχουν και εσωτερική θήκη για καλύτερη τοποθέτηση της σακούλας νερού (1,5λτ-2λτ).  

   Υπάρχει και σακίδιο νερού. Αυτό θυμίζει περισσότερο την τακτική πριν 20-30 χρόνια. Η ομάδα συνήθως είχε ένα κοινό μπετονάκι, και ο καθένας το μικρό μπουκαλάκι ή το ποτήρι του (κάτι πτυσσόμενα που πωλούνται και σήμερα). Το ατομικό σακίδιο νερού χρησιμοποιείται περισσότερο στην ποδηλασία και το trail running.
   Ειδικά για σακούλες και σακίδια νερού, στην αγορά χρειάζεται από τον αγοραστή σχολαστική έρευνα για τα υλικά κατασκευής που έρχονται σε επαφή με το νερό. 

   Μια ακόμα κατηγορία, είναι τα bottle filters ή filter bottles (δεν έχουν ακόμα καθιερωμένη ονομασία). Είναι σε διάφορες μορφές. Τα πιο "βαριάς" κατασκευής είναι κυρίως για survive και παροχή βοήθειας σε κατεστραμένες περιοχές, και ίσως διαδοθούν αρκετά και στις δραστηριότητες του βουνού, αφού έχουμε όλο και μικρότερη εμπιστοσύνη στις πηγές. Είναι μπουκάλια με φίλτρο, σαν αυτό που χρησιμοποιείται στις βρύσες. Ανάλογα την μάρκα και το μοντέλο, φιλτράρουν πάνω από 500-1.000lt μέχρι την αλλαγή φίλτρου, και ανάλογα την διαμόρφωση φιλτράρουν όλα τα μικρόβια ή/και τις τοξικές ουσίες. 
   Το βάρος τους, χωρίς το νερό, παίζει από 300gr έως 700gr. 
   Μερικά, από τα πιο φθηνά και "ελαφριά", έχουν βάρος μόλις 80γρ-100γρ.

   Τα πιο "βαριά" είναι κάπως πιο ασφαλή στη διαχείρηση της υδροληψίας (έχουν ειδικό τρόπο).

   Υπόψη, με τα συστήματα αυτά, το "βρώμικο" ή ύποπτο νερό φέρεται στο εσωτερικό της φιάλης και από εκεί πίνεται καθαρό ή ρίχνεται σε κάποιο ποτήρι. Δηλαδή, φιλτράρεται στην έξοδο από το δοχείο, όχι στο γέμισμα.

   Σε πολυήμερες μπορεί να έχει μόνο ένας ή δύο (τα "βαρέως" τύπου), για κοινή χρήση ανάλογα το μέγεθος της ομάδας, και είναι ακόμα πιο χρήσιμο γιατί παρέχει και το νερό για μαγείρεμα, από οποιαδήποτε υδροληψία.

   Σε συνθήκες μεγάλου ψύχους δεν γεμίζουμε ένα δοχείο νερού εντελώς (ότι και αν χρησιμοποιούμε), για να έχει χώρο το νερό να διογκώνεται όσο ψύχεται.
Για να λιώσει, βυθίζουμε το δοχείο σε ζεστό νερό. Σε ατομικό επίπεδο λιώνουμε και χιόνι σε καμινέτο.

  Η συντήρηση στα δοχεία νερού ή φαγητού  

γίνεται περίπου στα 2-3 χρόνια, μετά από συχνή χρήση σε συνθήκες βουνού 

   Σε μεταλλικό δοχείο, πρέπει να αλλάξουμε την τσιμούχα, δλδ το λάστιχο. Αν είναι δύσκολο, πχ γιατί δεν βρίσκουμε ανταλλακτικό ή "ποιός αγοράζει άλλο τώρα", τουλάχιστον ελέγχουμε αν το λάστιχο είναι "ξερό".
   Το πλαστικό δοχείο ίσως πρέπει να το αλλάξουμε (ανάλογα την ποιότητα). Τουλάχιστον ελέγχουμε αν το υλικό έχει χάσει την ελαστικότητα του (θα φαίνεται πιο άκαμπτο ή θα σπάει εύκολα). 

   Σε όλα τα δοχεία τροφίμων, όταν παλιώσουν ελέγχουμε αν ακόμα έχουν επαρκή στεγανότητα. Πως; Ένα κόλπο που κάναμε στην παρέα παλιά, ελέγχοντας έτσι και τα τυχαία δοχεία που βρίσκαμε. Ζεσταίνουμε ελαιόλαδο (κατάλληλος τύπος λαδιού για να φανεί και η αλλοίωση στα συνθετικά μέρη) για λίγο σε ένα φλυτζανάκι "του ελληνικού". Ο σκοπός μας είναι απλά να ζεσταθεί λίγο παραπάνω από το χλιαρό, όχι να ζεματάει ή να τηγανίζονται πατάτες σε αυτό.  
Ρίχνουμε το λάδι στο δοχείο που εξετάζουμε, κλείνουμε το καπάκι, και το αφήνουμε ανάποδα μέσα σε στεγνό νεροχύτη. Αν δεν χάσει λάδι στα πρώτα 15 λεπτά, και, αν δεν έχει αλλάξει η γεύση ή η οσμή του λαδιού όταν κρυώσει αρκετά, πέρασε το τεστ. 

___