14 Φεβ 2017
Savvas Hiker
Κάθε χρονική περίοδος έχει τις δικές της καταστάσεις. Στα πρόσφατα χρόνια η επισκεψιμότητα στην Πάρνηθα, είτε με αυτοκίνητα είτε πεζοπορικά, έχει αυξηθεί κατακόρυφα παρόλο ότι έχει χαθεί ένα πολύ μεγάλο κομμάτι από την αλπική ομορφιά της Πάρνηθας. Όμως έχει μειωθεί δραστικά ο αριθμός των δραστήριων ορειβατών. Όταν ο καιρός είναι "κάπως", χωρίς τίποτα φοβερό, ή οι διαδρομές ταλαιπωρημένες από τις πρόσφατες καιρικές συνθήκες (η χειρότερη περίπτωση στα βουνά), οι πάντες εξαφανίζονται, εντελώς ή περίπου, περιοριζόμενοι να πηγαίνουν στα κατευθείαν δρομολόγια προς τα καταφύγια για φαγητό και επιστροφή. Από την άλλη οι ποδηλάτες βουνού, απ'ότι φαίνεται, δεν το βάζουν κάτω. Οι φωτο αυτές είναι πριν καμια δεκαριά μέρες, στο δρόμο ανάμεσα διάσελο Κυράς και παλιό χιονοδρομικό στο Παλιοχώρι.
Το χιόνι έλιωνε αφήνοντας λάσπες αλλά υπήρχε ακόμη μπόλικο στα ανεμοσούρια, όπου έφτανε και τα δύο μέτρα. Πέρασα ακόμη ένα-δυό μεγάλους σωρούς, και στάθηκα σε ένα σημείο κοιτώντας το απέραντο τοπίο όπου δεν υπήρχε ψυχή. Το μάτι μου έπιασε το ίχνος από μια παλιά αχνή γραμμή. "Λες να ήταν ποδήλατο;" σκέφτηκα "μπα, θα ήταν ταλαιπωρία να κάνουν κάτι τέτοιο, αφού ούτε πεζοπόροι δεν έχουν περάσει". Εκείνη τη στιγμή ήρθε και η διάψευση. Πίσω μου, προσεκτικά αλλά σθεναρά, τσουπ-τσουπ, νάτοι οι ποδηλάτες που κατέβαιναν.
Αρκετές φορές έχω ψιλονευριάσει, συναντώντας σε παμπάλαια μονοπάτια φαγώματα και αλλοιώσεις που έχουν γίνει από σύγχρονα ποδήλατα, εκτός των αφιερωμένων μονοπατιών για τέτοιες συστηματικές διελεύσεις, αλλά τώρα ένιωσα έναν σεβασμό για αυτούς. Απλά άπλωσα το χέρι και, ένας-ένας περνώντας, κάναμε "κόλλα πέντε".
___