2 Ιαν 2019
Γιώργος Αλεξόπουλος
Δεν το περίμενα ότι θα το κάνω ποτέ, αλλά πρέπει να πω ένα μπράβο στους αρμόδιους που αποφάσισαν σήμερα και χτες (1-2 Ιαν) να διακόψουν την κίνηση των ΙΧ πάνω στην Πάρνηθα και να επιτρέψουν μόνο τους πεζούς. Ταυτόχρονα, σε όλες τις μέρες των γιορτών, οι δρόμοι ήταν καθαρισμένοι και... "αλατισμένοι", τόσο για την ασφάλεια των πεζών όσο και για την απρόσκοπτη διέλευση οχημάτων υπηρεσιών (και φυσικά αυτών για μια παροχή βοήθειας ό μη γένοιτο).
Το βουνό της Πάρνηθας αυτές τις ημέρες ήταν μια απόλαυση για τον επισκέπτη. Τα δύσκολα χιόνια (πολλή κρούστα πάγου στα ψηλά) δεν επέτρεπαν σημαντικές ορειβατικές εξορμήσεις, αλλά τουλάχιστον, οι ορειβάτες και οι εκδρομείς των ημερών μπορούσαν να περπατήσουν, να βολτάρουν, να χαζολογήσουν, να παίξουν, και να χαρούν. Χωρίς μποτιλιάρισμα στο φιδίσιο δρόμο, χωρίς φωνασκίες και αντιπαραθέσεις, χωρίς μεταφορά κάποιων αστικών συνηθειών (κυρίαρχο μέσο της οποίας είναι το ΙΧ) στο βουνό και στη φύση.
Σκεφτείτε την άλλοτε συνήθη εικόνα.
Μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα σε όλες τις φουρκέτες, αυτοκίνητα με ακατάλληλους οδηγούς να σταματούν την κυκλοφορία και γενικά όπου να'ναι, σκηνικά με διάφορες συμπεριφορές και τσαμπουκάδες, και διάφορες αντιλήψεις να αντιπαρατίθενται η μια στην άλλη.
Σκεφτείτε μέσα σε όλο το χαμό, για παράδειγμα, κάποια αυτοκίνητα που πηγαίνουν με 10χλμ/ω για να μη τους πέσει ο... χιονάνθρωπος από το καπό και πίσω τους ουρά η μισή Αθήνα εκνευρισμένη γιατί ο δρόμος είναι και στενός και με στροφές και ο μοναδικός σε όλο το βουνό. Το τι ακριβώς αντιλαμβάνονται γύρω τους εκείνοι οι οδηγοί, υπερήφανοι ιδιοκτήτες χιονάνθρωπου, ας μην το αναλύσουμε εδώ.
Σκεφτείτε μέσα στο γενικό μπάχαλο κάποιος από όλους τους ανθρώπους πάνω στην Πάρνηθα να χρειάζεται ξαφνικά μια έκτακτη βοήθεια και να μην υπάρχει τρόπος ούτε αυτή να έρθει γρήγορα ούτε ο άνθρωπος να μπορεί να μεταφερθεί άμεσα. Αλλά πάρτε ακόμη και το πιο απλό, το να χαλάσουν ας πούμε 2-3 αυτοκίνητα ανάμεσα στα χιλιάδες. Η οδική βοήθεια θα καταφέρει να ανέβει ποιος ξέρει μετά από πόσες ώρες, και στο αναμεταξύ τα χαλασμένα αυτοκίνητα είτε θα εμποδίζουν (και αυτά) την κυκλοφορία είτε μπορεί ακόμη και να έχουν πιάσει φωτιά (μέσα στο δρυμό της Πάρνηθας) χωρίς σημαντικές δυνατότητες εξωτερικής επέμβασης.
Τα παραπάνω, λίγο πολύ, είναι επίσης θέματα που προκύπτουν και σε άλλες εποχές του χρόνου, όπως σε διάφορες δραστηριότητες σχετικές με το δρόμο οι οποίες συνεχώς διοργανώνονται στην Πάρνηθα, και είναι απορία γιατί συνεχίζουν να εγκρίνουν αυτές τις διοργανώσεις οι αρμόδιοι, και μάλιστα με τέτοια συχνότητα.
Ας επιστρέψουμε στα πρόσφατα,
για να δούμε την τώρα όμορφη αντίθεση σε σχέση με τα προηγούμενα και συνήθη.
Τα αυτοκίνητα σταματούσαν στους πρόποδες και όσοι δεν παρέμεναν εκεί, ανέβαιναν με το τελεφερίκ. Φυσικά, 1-2 ώρες κατα το μεσημέρι η ουρά στο τελεφερίκ είχε φτάσει γύρω στα 200μ, αλλά η αναμονή δεν ήταν τόσο τραγική. Πολύ δε περισσότερο αν την συγκρίνουμε με τις ημέρες που πάλευαν όλοι να ανέβουν με τα ΙΧ.
Στη συνέχεια, επάνω στο βουνό, γινόταν ένας αναμενόμενα φυσικός διαχωρισμός μεταξύ αυτών που ήθελαν να παίξουν λίγο με τα χιόνια να χαρούν και να γυρίσουν πίσω, και αυτών που ήθελαν να περπατήσουν περισσότερο. Οι πρώτοι έφταναν μέχρι το ελικοδρόμιο, που είναι αρκετός χώρος για παιχνίδια στο χιόνι και μια βόλτα με θέα, ενώ οι δεύτεροι συνέχιζαν στον άδειο και ασφαλή δρόμο προς Αγία Τριάδα, ή Παληοχώρι, ή προς τα καταφύγια, κλπ. Ούτε οι μεν ούτε οι δε, είχαν προσθέσει το όχημα τους στο ατελείωτο μπάχαλο που περιέγραψα πριν όπου όλοι εμπόδιζαν όλους. Αφήνοντας έτσι το τοπίο, το βουνό, τη φύση, να προσφέρει στον καθένα την ξεχωριστή ομορφιά και την αλλαγή από την καθημερινότητα, για τα οποία είχε έρθει, με ένα ελάχιστο ποσοστό ταλαιπωρίας σε σχέση με τα πριν.
Οι εικόνες που συνοδεύουν το άρθρο (μερικές είναι δικές μου και μερικές είναι του Σάββα) δείχνουν την ομορφιά αυτών των ημερών. Πολύ δε περισσότερο θα δουν τη διαφορά όσοι έχουν ζήσει την Πάρνηθα σε άλλες χρονιές τις ίδιες μέρες.
Η φωτο δεν είναι κουνημένη. Ο τρομερός άνεμος, που έφτιαξε τη δύσκολη κρούστα πάγου πάνω στο χιόνι, έφτιαξε και ένα ωραίο "προφίλ" στα κλαδιά.
Εντάξει, κάποια "περίεργα" τα βλέπουμε πάντα. Όχι σπάνια εικόνα στο δρόμο των καταφυγίων όλες τις εποχές, με κυκλοφορία αυτοκινήτων ή χωρίς.
Εύχομαι ολόψυχα οι αρμόδιοι να συνεχίσουν αυτή την πρακτική στο μέλλον.
Εγώ πάντως, θέλω να ευχαριστήσω και το καζίνο για τη διάθεση του τελεφερίκ και του πάρκινγκ στο κοινό.
Επίσης, μακάρι, επιτέλους πια, οι αρμόδιοι να ξαναδούν το κρίσιμο θέμα των κατευθείαν συγκοινωνιών από την Αθήνα όπως ήταν παλιά. Είναι σημαντική η επαναλειτουργία τους για εκδρομείς και ορειβάτες, και κυρίως, είναι πολύ σημαντική για την υγεία αυτού του βουνού.
___
Ε όχι και ευχαριστώ!
Οι κανόνες στον Εθνικό Δρυμό Πάρνηθας