Όταν υπάρχει δυνατότητα και μπορώ
19 Μαι 2019
Αλέξανδρος Ροζακίτης 
Διάφορες έρευνες απέδειξαν ότι η ρύπανση σε ένα μέρος αυξάνεται, ή συνεχίζεται, όταν κάποιος επόμενος βλέπει σκουπίδια σε έναν χώρο από κάποιον προηγούμενο, έστω και ένα μικρό σκουπιδάκι, πχ μια γόπα ή ένα κομμάτι συσκευασίας.
Προσωπικά, στο βουνό έχω πάντα μαζί μου ένα μικρό σακουλάκι για διάφορα δικά μου απορρίμματα. Το καθε ένα μόνο του δεν είναι κάτι σπουδαίο. Ένα χαρτάκι, μετά ένα δεύτερο χαρτάκι, μια τσίχλα, μια μικρή συσκευασία, και τα παρόμοια. Στο τέλος της ημέρας όμως το σακουλάκι που πετάω στον κάδο έχει φτάσει σε όγκο γροθιάς!
Όταν είχα διαβάσει κάποτε μια από αυτές τις έρευνες, για την ομαδική ψυχολογία που προκαλούν τα απορρίμματα των άλλων, δεν είχα δώσει μεγάλη σημασία. Μέχρι που πρόσεξα τυχαία μια κυρία, σε μια ομάδα "πρωτόβγαλτων" που συνοδεύαμε στο βουνό. Κάναμε διάλειμμα στη Σκίπιζα. Η κυρία έβγαλε ένα κρουασάν από το σακίδιο και τράβηξε την ασφαλιστική ταινία. Η ταινία, όσο έτρωγε, της είχε μείνει στο χέρι. Κοίταξε κάτω. Αυτή της η ενστικτώδης κίνηση, να κοιτάξει κάτω, μου έμεινε σαν φωτογραφία. Από κάποιους προηγούμενους υπήρχαν τα τσόφλια από ένα αυγό, ένα πορτοκαλί κομμάτι από νάιλον που καλύπτει ένα ζαμπονάκι, η άκρη από κάποιο χαρτί, και κάποια άλλα πιο πέρα. Αμέσως, με μια άνετη και χαλαρή κίνηση, πέταξε και το δικό της κομμάτι στο έδαφος.
Από τότε, όταν τα σκουπίδια στο βουνό δεν είναι τέτοια που να αποφεύγω να τα πιάσω ή υπάρχει κατάλληλος τρόπος να τα μεταφέρω, τα μαζεύω και τα πετάω μαζί με τα δικά μου.
Είμαι σίγουρος ότι έχετε νιώσει το μάγκωμα εκείνο, βλέποντας ένα σκουπίδι, έστω και μικρό, να βρίσκεται σαν παραφωνία στο φυσικό περιβάλλον. Το ίδιο και εγώ.
Η φωτο στην αρχή του ποστ είναι πρόσφατη, και πάλι από την πηγή στη Σκίπιζα. Όμως τα νέα είναι καλά. Το δαχτυλίδι αυτό από μπουκάλι νερού, ήταν το μόνο σκουπιδάκι στον χώρο! Το μάζεψα βέβαιος ότι η τακτική αποδίδει και υποψιάζομαι, από την εμφανή βελτίωση, ότι είναι πολλοί αυτοί που κάνουν το ίδιο.
Δυστυχώς ή ευτυχώς,
στο βουνό δεν μπορούν να υπάρχουν κάδοι σκουπιδιών. Όχι τουλάχιστον μακριά από δρόμους. Ένας κάδος σαν αντικείμενο δεν ανήκει στον φυσικό χώρο εκτός και πρόκειται για τουριστική παραλία ή για καθορισμένο χώρο αναψυχής. Κατά δεύτερο, και κυριότερο, στην αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε κάποια ειδική υπηρεσία να οδεύει πεζή μέσα από μονοπάτια χιλιομέτρων, με τα πόδια ή με μεταφορικά ζώα, για να αδειάζει αυτούς τους κάδους, να μεταφέρει το περιεχόμενο, και να το κάνει αυτό πολύ συχνά. Όχι λοιπόν. Εμείς που περπατάμε στα μέρη αυτά, άρα δεν βρισκόμαστε εκεί τυχαία αλλά από θαυμασμό, από αγάπη για το μέρος που βρισκόμαστε, και για όσα μας προσφέρει, είμαστε αρκετοί!
Η ρύπανση σε τέτοια μέρη δεν εξαρτάται από κάδους, σε αντίθεση με το κέντρο μιας πόλης όπου το πλήθος είναι απείρως μεγαλύτερο και οι λόγοι που βρίσκονται εκεί οι περαστικοί είναι πολλοί και διάφοροι.
_ _ _ _ _
Υποσημείωση.
Σε μερικά σημεία σε κάποια βουνά, όπως πχ στην Πάρνηθα που βρίσκεται δίπλα σε μεγάλη πόλη, υπάρχουν σωροί σκουπιδιών θαμμένοι στο έδαφος από παλιές μαζικές δραστηριότητες, όχι μόνο εκδρομικές. Τα σημεία με τους σωρούς (βλ. "παλιές αμαρτίες") αποκαλύπτονται κάποτε, γιατί τα σκουπίδια βγαίνουν σιγά-σιγά στην επιφάνεια. Για αυτές, και άλλες τέτοιες μαζικές καταστάσεις όπως τα σκουπίδια στην άκρη των δρόμων από τα διερχόμενα αυτοκίνητα, υπάρχει πάντα η ανάγκη μιας περιοδικής εξόρμησης οργανωμένων εθελοντών.
