19 Δεκ 2020
Savvas Hiker 
Χειμώνας. Το δάσος είναι σκοτεινό με πολλή υγρασία και κρύο. Τη διαφορά στο τελευταίο την καταλάβαμε βγαίνοντας στην άσφαλτο από το μονοπάτι, γύρω στα 1.200μ υψόμετρο, ήταν λες και έγινε ξαφνικά καλοκαίρι. Όλο το ελατόδασος, με τις σήψεις και τις αναγεννήσεις που το χαρακτηρίζουν σε ένα αέναο κύκλο, είναι τώρα γεμάτο μανιτάρια. Χιλιάδες είδη, χρώματα σχήματα μεγέθη, παντού, από πολύ μικροσκοπικά μανιτάρια μέχρι πολύ μεγάλα σε μέγεθος μικρού ταψιού.
Τι θλίψη όμως. Στα καμένα τώρα, 13 χρόνια μετά, τα πεύκα έχουν αρχίσει να παίρνουν μπόι, αποκαλύπτοντας στην κοινή θέα την εισβολή τους, και την ανικανότητα (ποιων;) να ξαναδημιουργηθεί το ελατόδασος που κάηκε.
