15 Οκτ 2017 Ανανέωση Ιούνιος 2018
Αλέξανδρος Ροζακίτης |
| Η αρχή του δρόμου προς Μόλα |
Σε αυτό το τέταρτο πέρασαν τουλάχιστον τέσσερα(!) πούλμαν (τέσσερα λέμε, σε ένα τέταρτο) ερχόμενα από Μόλα. Ενώ από πριν, πλησιάζοντας προς την άσφαλτο, άκουγα και άλλα πούλμαν (και να σείεται το δάσος από τα μαρσαρίσματα). Αυτά τα 15 λεπτά όσο καθόμουν εκεί πέρναγαν και αρκετά ΙΧ πάνω κάτω, επίσης διάφορα βανάκια, από αυτά που είναι διαμορφωμένα σαν μικρά τροχόσπιτα, και μοτοσυκλέτες υψηλού κυβισμού με βρυχηθμούς σαν να περνάει μπουλντόζα, άλλες δρόμου και άλλες κρος. Στις κρος οι περισσότεροι αναβάτες είχαν δει και αγωνιστικά το ζήτημα. Αγωνιστικό κράνος κρος, φόρμες πίστας και διάφορα προστατευτικά, και ταχύτατα βρουμ-βρουμ στις στροφές σαν να κατακτούσαν την έρημο Κόμπι (συνηθέστατη εικόνα μηχανών και γενικότερα στην Πάρνηθα), ή σαν να ζουν το εναλλακτικό τους όνειρο για το Παρίσι-Ντακάρ. Και μιλάμε για Σάββατο, που είναι η λιγότερο πολυσύχναστη μέρα του Σαββατοκύριακου.
Παίδες του δασαρχείου, της πολιτείας, του δρυμού, των σχετικών δήμων με την Πάρνηθα, και λοιποί καπαδόκες, κάτι δεν πάει καλά στο πως διαχειρίζεται η Πάρνηθα. Δεν νομίζετε;
Όταν λέμε "Δασική αναψυχή Μόλας" τι σημαίνει; Πως το εννοούν οι νόμοι και οι διοικητικές διατάξεις; Ότι μπορεί σε μια ημέρα σύμπασα η μηχανοκίνητη Αθήνα, με πούλμαν, τρακτέρ, ελικόπτερα, κουρσάρες και παπάκια, να διασχίσει τη μισή Πάρνηθα και να μεταφερθεί για πικ-νικ στην άλλη άκρη, στη Μόλα;
Ας μην αναφέρουμε και για τις ψησταριές που ξεφορτώνουν από τα ΙΧ στη Μόλα, θα ανοίξουμε άλλη συζήτηση με δυσάρεστες παραμέτρους πάλι.
Δεν υπάρχουν όρια; Δεν υπάρχουν ελεγχόμενες με κάποιο τρόπο ποσοστόσεις; Κάθε πέρυσι και καλύτερα; Πολύ παλιά, κάτω στο Μετόχι υπήρχε φυλάκιο ακριβώς για τέτοιους λόγους, με είδος ελέγχων ανάλογα την εποχή, πχ ας πούμε πριν τις γιορτές ήλεγχαν μήπως τα ΙΧ μεταφέρουν κομμένα έλατα για τα σπίτια (και δεν είχε καεί ακόμα η Πάρνηθα). Του οποίου φυλακίου το ξύλινο οίκημα υπάρχει ακόμα, κλειστό από χρόνια.
Ιδέα! Να αξιοποιηθεί το οίκημα του φυλακίου, αφού μένει κλειστό. Με τόση κίνηση στο δρόμο, να γίνει καντίνα ας πούμε! Τι όχι;
------------
update Ιούνιος 2018 Savvas Hiker
Σάββατο. Ανηφορίζαμε στην άσφαλτο με τον Αλέκο, στο ύψος του Μπάφι. Αργοπορημένοι γύρω στις 10+. Ο ήλιος είχε αρχίσει να δαγκώνει, και πηγαίναμε ίσκιο ίσκιο. Αν και ακόμη στο δρόμο, η ησυχία και η γαλήνη, του βουνού και του δάσους, ήταν απόλαυση.
Ξαφνικά ακούμε, μακριά, βρυχηθμό από μηχανές αυτοκινήτων. "Φωτο από τις μηχανές στο Παρίσι-Ντακάρ της... Πάρνηθας, λέγαμε να βγάλουμε καμια μέρα, αυτοκίνητα μας προέκυψαν", έκανε σαρκαστικά ο Αλέκος. Ο βρυχηθμός επιθετικός, όλο και πλησίαζε. Από τα συνεχή μαρσαρίσματα καταλάβαινες κάθε στροφή που έπαιρναν. Αρχικά, πρέπει να τους είχαμε ακούσει από τουλάχιστον δύο χιλιόμετρα μακριά. Χαμήλωσα δίπλα σε ένα δέντρο, στην άκρη, έτοιμος να πεταχτώ εκτός δρόμου αν ερχόταν τίποτα κατα πάνω μου. Έβγαλα τη φωτογραφική.
 |
| Η ακίνητη φωτο δεν μπορεί να αποδώσει την ταχύτητα και τους ελιγμούς, αλλά φαίνεται η χαρακτηριστική συμπίεση των σκληρών σπορ αναρτήσεων στη στροφή. |
Πρώτα τινάχτηκε από τη στροφή, για την επόμενη, ένα κόκκινο κάμπριο. Πίσω, γύρω στα 15 μέτρα (!) ακολουθούσε ένα ίδιο μοντέλο, ασημί. Το ασημί πέταξε ουρά, και αμέσως ο οδηγός το μάζεψε με ανάποδο τιμόνι. Το εντυπωσιακό είναι ότι η άσφαλτος της Πάρνηθας, από τη διασταύρωση του Καζίνο και ψηλότερα, είναι τραχιά. Για να πετάξει την ουρά ένα αυτοκίνητο χωρίς συμπλεκτάρισμα, χρειάζεται προσπάθεια και τεράστια ταχύτητα για τα δεδομένα του δρόμου. Η ταχύτητα τους ήταν τόσο μεγάλη που η παλιά φωτογραφική δεν πρόλαβε να βγάλει συνεχόμενη φωτο, με τα αυτοκίνητα ακόμη στο κάδρο, και έτσι η δεύτερη βγήκε με... σκέτο τοπίο.
Στο άστυ των εκατομμυρίων κατοίκων,
κάποιοι σηκώθηκαν Σάββατο πρωί, ήπιαν τον καφέ τους, καμάρωσαν τα αυτοκίνητα που έλαμπαν στον ήλιο, και είχαν μια έμπνευση, "πάμε μια ανάβαση Πάρνηθας; μέχρι κορυφή και πίσω πάλι!". Καμία αποτροπή, κανένας έλεγχος, καμία πρόληψη.
Το βουνό της Πάρνηθας, το οικοσύστημα, τους πεζούς, τις σχετικές δραστηριότητες, τα προστατεύει από την αύξηση τέτοιων περιστατικών μόνο ο φόβος για το "όποτε να'ναι όπως να'ναι" συντηρούμενο οδικό του δίκτυο.
---
Βλέπε και: Δύο κίνδυνοι στην οδήγηση λόγω των ελαφιών
Βλέπε και: ιδέα για τις δημόσιες συγκοινωνίες στην Πάρνηθα