11 Νοε 2018
Savvas Hiker
Με ξύπνησε απότομα ο κρότος της αυτόματης πόρτας του τελεφερίκ. Πότε κατεβήκαμε κιόλας; Σηκώθηκα ζαλισμένος, πέταξα το σακίδιο στον ώμο και βγήκα στο σκοτάδι.
Κοντοστάθηκα, δεν ήταν η αποβάθρα. Ήταν ένας εξώστης στο βουνό! Ο ψυχρός αέρας ήταν σαν κάτι ξαστεριές στις Άλπεις, όπου βγαίνεις από το καταφύγιο στις τρείς ή στις τέσσερις για να προλάβεις παγωμένη τη διαδρομή στον παγετώνα για την απέναντι κορυφή.
"Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε", είπε ένας πίσω μου, "έχουν εκτόξευση". Τον κοίταξα, θυμήθηκα ότι είδα πάρα πολλά μανιτάρια στο δάσος, Νοέμβριος βλέπεις, αλλά σίγουρα δεν είχα ακουμπήσει κανένα. Τα μανιτάρια είναι από τα πράγματα που δεν έτυχε ποτέ να μάθω. Το πρόσωπο του φωτίστηκε. Κοίταξα μπροστά.
Ψηλότερα μας, στην κορυφογραμμή ένας πύραυλος άρχισε να σηκώνεται αργά μέσα από άσπρους καπνούς και αναλαμπές, θυμίζοντας τον πύργο του ΟΤΕ μέσα στα σύννεφα το βράδυ, και χάθηκε ψηλά στον σκοτεινό ουρανό. Έμειναν μόνο κάτι φωτιές στο έδαφος που κάπνιζε ακόμη.
Άρχισε να σηκώνεται αργά μέσα από άσπρους καπνούς και αναλαμπές
Έμειναν μόνο κάτι φωτιές στο έδαφος που κάπνιζε ακόμα
"Ε, φιλαράκι, φτάσαμε", ένας με σκούντηξε στον ώμο και ξύπνησα αλαφιασμένος.
"Αν μείνεις εδώ θα κάνεις βόλτες λούνα παρκ", είπε ένας άλλος γελώντας και βγήκαν έξω. Έτριψα τα μάτια μου, άρπαξα το σακίδιο και βγήκα στην αποβάθρα κοιτώντας τριγύρω αν ήμουν στο σωστό μέρος.
Ποιος ήταν ο πραγματικός κόσμος; Αυτός ή ο προηγούμενος; Υπάρχει διαστημική βάση εκτοξεύσεων στην Πάρνηθα; Τι μας κρύβουν;
___