4 Ιαν 2020
Savvas Hiker 
Δεν είναι οι Δολομίτες είναι το Φλαμπουράκι, από Χούνη
Ακόμη στο πατημένο κομμάτι από τις γιορτές
Πρωί, στις 3 Ιανουαρίου, το μεν τελεφερίκ είναι κλειστό, ευτυχώς και ο δρόμος από την τροχαία, στο δε μονοπάτι της Χούνης έχουν αρχίσει να σημειώνονται οι πρώτες οπισθοχωρήσεις. Τα μαντάτα από αυτούς που πισωγυρίζουν δεν είναι καλά, "πιο πάνω είναι κλειστό, πολύ χιόνι".
Προσπαθώ να καταλάβω την κατάσταση, χτες το βράδυ δεν χιόνισε τόσο, άρα λογικά θα έπρεπε να είναι ακόμη ανοιχτό από αυτούς που ανέβαιναν περί την πρωτοχρονιά. "Ξεχνάς τον άνεμο στα 8 μποφόρ που δεν έχει κοπάσει", είπε ένας δρομέας που είχε προσπεράσει λίγο πριν και έκανε μεταβολή, "γυρίζω, καλή συνέχεια, καλή χρονιά!". Εννοούσε ότι τώρα το μονοπάτι θάφτηκε από τα ανεμοσούρια.
Το φορητό ανεμόμετρο εκείνη τη στιγμή, στα μισά περίπου της Χούνης, έδειχνε ένταση στα 70χλμ/ω, και κάποιες φορές στα 105χλμ/ω! Η θερμοκρασία έπαιζε στους -2ºC με -3ºC, και η "αισθητή" στους -10ºC με -14ºC (!). Ένιωθα τον ιδρώτα να παγώνει πάνω μου, έκλεισα καλά το αντιανεμικό, και τις μασχάλες, για να τον βοηθήσω να εξατμιστεί μέσω της διαπνοής της μεμβράνης.
Αρχίζει το εξαφανισμένο τμήμα του μονοπατιού
Έφτασα στο πρόβλημα. Το μονοπάτι ήταν εξαφανισμένο, άλλοτε για μόλις 50 μέτρα άλλοτε για εκατοντάδες μέτρα, με σημαντικότερο θέμα ότι δεν έβλεπες που είναι η συνέχεια. Η προφανής αιτία ήταν ο δυνατός άνεμος που φύσαγε από μέρες. Βρήκα ένα σημείο με σήμα και πήρα τηλέφωνο το γιο, ήξερα ότι ήταν να κάνουν και αυτοί Χούνη σήμερα, μάλλον για Μπάφι. "- Πως πάει; - Είμαστε αρχή Χούνης, εσύ που είσαι; - Είμαι λίγο παραπάνω από τα μισά, είναι κλειστό, προτείνω την κατεύθυνση για το δρόμο γιατί δεν έχω πληροφορίες για τη Γούρνα. - Καλά, ερχόμαστε και εμείς". Συνέχισα.
Αν δεν είχες τη σωστή πορεία, δεν θα έβρισκες τις πατημένες συνέχειες πιο πέρα και θα έπρεπε να ανέβεις όλο το βουνό στο βαθύ χιόνι, και πάνω από άγνωστο έδαφος.
Στα σημεία που το χιόνι ήταν μαλακό, η ταχύτητα βαδίσματος έπεφτε περίπου στα 500μ την ώρα, και λιγότερο. Έπρεπε να κάνεις πολλά βαθιά βήματα, σχεδόν επί τόπου, για να δημιουργείται κάπως συμπαγές πάτημα προώθησης, με συνεχή την αμφιβολία αν η κατεύθυνση είναι η σωστή ή μάταια ξοδεύεις ενέργεια. Στα σημεία που ήταν πολύ εκτεθειμένο στο συνεχή άνεμο, είχε την επιφάνεια και τη συνεκτικότητα του γκρος-μπετόν, οι ορειβατικές μπότες ίσα που άφηναν κάποια ανεπαίσθητα κοψίματα στην πλαγιά. Εκεί χάραζα την επιφάνεια λίγο παραπάνω, κάνοντας κάποιες μικρές πατούρες, γιατί ήταν μάλλον σίγουρο ότι η παρέα των παιδιών δεν θα είχε τόσο κατάλληλα παπούτσια.
Σμίξαμε. Στη συνέχεια το χιόνι ήταν και πάλι μαλακό και βαθύ, το μονοπάτι άφαντο. Ήμασταν πλέον στα καμένα, που τώρα ήταν ένα αλπικό πεδίο με σκόρπια στυλιάρια και αφιλόξενα βράχια από τα οποία προσπαθούσε να σε αποσπάσει ο βοριάς. Σε κάποιο σημείο, η νεανική απερισκεψία, τους ώθησε να τραβήξουν ευθεία επάνω, ανεβαίνοντας και τις κορνίζες του χιονιού, για το μονοπάτι-τραβέρσα του καζίνο. Τελικά, βρεθήκαμε στο κιόσκι από διαφορετικές οδεύσεις και πήραμε το δρόμο.
Ο δρόμος υποτυποδώς ανοιχτός για τις εγκαταστάσεις
Η βάση της αεροπορίας
Στο αποκλεισμένο καταφύγιο
Εικόνες που θυμίζουν την παλιά ορειβατική ατμόσφαιρα στο καταφύγιο. Τώρα πλέον το χαίρεσαι όταν οι συνθήκες του καιρού και του εδάφους είναι μόνο για ορειβάτες, αλλιώς, τα μεσημέρια τα Σάββατα, και τις Κυριακές ή τις αργίες όλη μέρα, από την πολυκοσμία κάποιος δεν μπορεί να φτάσει ούτε μέχρι το κτήριο. Κυριολεκτικά, όχι που λέει ο λόγος.
Ο συνεχής αγώνας των μηχανημάτων
Σημείωση
Ξανά και ξανά, θα το πω πάλι, ξανά και ξανά, χρόνια ολόκληρα, οι υπεύθυνοι του καζίνο και οι υπεύθυνοι της πολιτικής προστασίας, της νομαρχίας, και δεν ξέρω ποιος άλλος, δεν εννοούν να αναρτούν ανακοινώσεις σε κάποιο γνωστό και θεσμικά κεντρικό σημείο -κατα προτίμηση διαδικτυακό- όταν αποφασίζουν να κλείσουν το τελεφερίκ, ή το δρόμο της Πάρνηθας, ή και τα δύο. Το ότι τα κλείνουν για λόγους ασφάλειας είναι σωστό μέτρο, αλλά το ότι πρέπει να φτάσεις στην πόρτα του τελεφερίκ ή στην άνοδο της Πάρνηθας, για να το μάθεις, είναι ότι πιο αλαζονικό και επικίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια. Κάτι σαν το "πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι".
Το ότι χρόνια τώρα δεν τους απασχολεί κάτι τέτοιο, δηλαδή οι κεντρικές και θεσμικές ανακοινώσεις ενημέρωσης του κοινού, δείχνει και την αλαζονία με την οποία αυτοματικά γαλουχούνται οι υπηρεσίες απέναντι στον πολίτη-κολίγα σε αυτή την άκρη της Ευρώπης, αλλά αυτό είναι το λιγότερο κακό. Το μείζον είναι οτι ο πολύς κόσμος, ακόμη περισσότερο στην αυξημένη κίνηση των εορτών, όπως και ορειβάτες και πεζοπόροι, θα πρέπει να φτάσουν μέχρι το τελεφερίκ ή την άνοδο της Πάρνηθας, για να μάθουν ότι είναι κλειστά, αφού θα έχουν χάσει το χρόνο τους, με απίστευτα μποτιλιαρίσματα χιλιομέτρων αλλά και συνωστιμό κόσμου που αναγκαστικά -μια και ήρθε μέχρι εκεί- βγαίνει να παίξει στα γύρω χωράφια, με συνολικό αποτέλεσμα έναν μεγάλο υποβιβασμό της ποιότητας ζωής μεγάλες ταλαιπωρίες και ατυχήματα.
Δεν χρειάζεται τίποτα διαστημικό παιδιά, απλά μια θεσμική σελίδα όπου θα ξέρουν οι πάντες και θα ανατρέχουν για ενημέρωση. Κάθε φορά που παίρνετε μια απόφαση, έστω και στο παρα πέντε, θεσμοθετήστε το να τη γράφετε αμέσως εκεί ώστε να το μαθαίνουν οι πολίτες!
___
Ένας 10λογος του ορειβάτη