Πάρνηθα: "1ο Φεστιβάλ Αναρρίχησης", στη Φυλή

26 Απρ 2015

Savvas Hiker

Το βουνό, γενικά, είναι πλέον σταυροδρόμι για διάφορα, άνθρωποι πάνε για το τάδε, άνθρωποι γυρνάνε από το δείνα. Ήξερα οτι θα γινόταν το φεστιβάλ, ήθελα να ρίξω μια ματιά για το χαβαλέ του πράγματος, αλλά είχα διάφορες προτεραιότητες ανακατεμένες.

Όλη την εβδομάδα παιδευόμουν με τους χάρτες (μέχρι μεγεθυντικό φακό επιστράτευσα) για να εξερευνήσουμε μια πιθανή σύνδεση που θα είναι κομβικά εναλλακτική για μια ομάδα κλασσικών διαδρομών στη Δυτική Πάρνηθα. Γιατί είναι τόσο σημαντικό και τι θα προσφέρει θα το αναπτύξω όταν τελικά το κάνουμε και αν έχουμε αποτελέσματα. Ξημέρωσε λοιπόν Σάββατο και... άρχισαν τα προβλήματα. Τον έναν τον επονεί και τον άλλονε τον σφάζει. Φτάσαμε να ξεκινήσουμε 3 το μεσημέρι.

Το πρόγραμμα ήταν να αφήσουμε το αυτοκίνητο κάπου στη Θρασύλου και να πάμε Μονή Κυπριανού για να πιάσουμε κυκλική από εκεί. Τελοσπάντων, περνάμε τη γωνία Αγ.Κυπριανού και Θρασύλου γύρω στις 3:30 μεσημεριάτικα, ο ήλιος ανελέητος Απρίλη μήνα (άλλο ένα σύγχρονο θέμα), το οικόπεδο στη γωνία ήταν πάρκινγκ με... παρκαδόρους.

Μας κάνει νόημα μια κοπελιά
"πάτε στο φεστιβάλ;"
"όχι αλλά πες μας"
"αν παρκάρετε επάνω, μήπως δημιουργήσετε πρόβλημα"
"πάμε για μια κυκλική και χρειαζόμαστε το αυτοκίνητο κάπου ψηλά για να τραβερσάρουμε, δλδ μην τρέχουμε πάνω κάτω".

Τεσπα, κατανόηση η κοπελιά, κατανόηση και ένας ευγενέστατος κύριος που ήταν πιο επικεφαλής ας πούμε, τους είπα οτι θα κοιτάξουμε να σταθμεύσουμε κάπου στην άσφαλτο αρκετά πριν το φεστιβάλ.
Κοντοστέκομαι, "δεν μας δίνεις και τα φυλλάδια του φεστιβάλ;"
"πάρτε τα", μας χαμογέλασε.

Ένα φυλλάδιο, και ένα περιοδικό, οι "Διαδρομές".

Ξεκινάω πρώτη δεύτερη, φεύγουμε. Παρακάτω αποφαίνεται ο γίγαντας συνοδοιπόρος, "λέει για γνωριμία με την αναρρίχηση, λες να δοκίμαζα;".
Κοιτάζω τον ήλιο, έτσι που τα καταφέραμε, τέτοια ώρα θα ψηθούμε στην προγραμματισμένη διαδρομή, "πάμε να δεις, ή αλλιώς χαζεύουμε λίγο και κατεβαίνουμε καμια βόλτα Γιαννούλα" (αγωγός Γιαννούλας).

Σταθμεύσαμε πολύ πριν το τέλος του/της ασφάλτου (το "του/της" ήταν για να καλύψω όλες τις σχολές γραμματιζούμενων), πιστοί στις υποσχέσεις μας, και το πήραμε ποδαράτο.

Στο δρόμο ψιλο-χαμός, ανέβαιναν και κατέβαιναν με σακίδια, με κράνη, με τσάντες, μουσάτοι ανεμοδαρμένοι, μαμάδες με τα παιδάκια. Άλλοι πήγαιναν με της σιγουριάς το βήμα ταχύ, άλλοι ρωτούσαν. Να'σου και ένα βαν της διοργάνωσης, που μαρσάριζε ανεβαίνοντας στο δρομολόγιο πάρκινγκ-φεστιβάλ.
Μπαίνουμε στο χωματόδρομο, τεράστιο πανό με αέρα πύλης "Φεστιβάλ, μπλα μπλα". Εκεί βγάζω τη φωτογραφική μηχανή, και... διαπιστώνω οτι έχει κολλήσει το κουμπί ενεργοποίησης. Έτσι δεν θα δείτε γνήσιες φωτο. Θα σας βολέψω με κλεμμένες.

Πάμε παρακάτω στο δάσος, κάνει ο άλλος, "γαμώτο!",
"μύγα σε τσίμπησε;",
"όχι, σφήκα στο δάχτυλο!".

Κάτι συμπτώσεις... στα 20μ βλέπουμε μια κόκκινη τέντα με σταυρούς, και μια ομάδα στα κόκκκινα (και με κόκκινα τζάκετ, δεν είχαν βγάλει την μπέμπελη;). Έλα τώρα που δεν ξέρετε τι είναι το "βγάζω την μπέμπελη", η μάνα μου έτσι λέει το "σκάω από τη ζέστη" από όταν ήμουν μικρός.
Του έβαλαν κάτι οι άνθρωποι, ανακουφίστηκε, δεν τους είπαμε και ευχαριστώ, μόνο κάτι "γειά σας" και τέτοια. Άμα ξεκινάς για το βουνό στις 3, καταλαβαίνετε, μάλλον είχαμε ακόμη τον "ούγκα-ούγκα" αέρα της πόλης.
Το άλλο δεν σας το είπα, είμαστε και άστα να πάνε. Ο άλλος είχε ξεχάσει το first aid kit σπίτι, για το δικό μου κάντε τον αλέκο. Η αμμωνία έσταζε, την έβαλα στην άκρη, και ακόμη πάω φαρμακείο για άλλη.

Πάμε παρακάτω, ξέφωτο, μια κυρία με γιλέκο της διοργάνωσης. "Που να πάμε;",
"που θέλετε να πάτε;",
"χμ, ξέρω'γω; Μικρή Βαράσοβα;" (έλεγε το φυλλάδιο που έπρεπε να πάμε, αλλά δεν το είχα μελετήσει)
"την ποιά;", χαμογέλασε, "δεν ξέρω, τα παιδιά είναι όλα μαζεμένα προς τα εκεί".

Πινακίδες, "προς γραμματεία". Ακούμε τον βόμβο μιας γεννήτριας, κάποια λέει κάτι σε μεγάφωνο αλλά δεν διακρίνουμε ακόμη.

Φτάνουμε στο πρώτο πεδίο, κάτι αναρριχητές. Περνάμε στο δεύτερο πεδίο, περισσότεροι αναρριχητές. Πάμε στο τρίτο πεδίο, χαμός από αναρριχητές, από αρχάριους, και από πιτσιρίκια αρχάριους που αγκομαχούσαν στα βράχια. Όλο το πεδίο ριγέ από τα σχοινιά, και παντού στραφτάλιζαν στον ήλιο πλακέτες, σετάκια, ρελέ. Οργασμός. Από κάτω μαμάδες, παπούτσια αφημένα στους θάμνους από αλλαγές, οι μαμάδες αγχωμένες να ψάχνουν ποια ταιριάζουν καλύτερα, λίγο εκπτώσεις υποδημάτων η φάση.

Μέχρι και μωρά, σε σακίδια, αυτά τα μπέιμπι πως τα λένε. Ο επίδοξος μαθητευόμενος ορειβάτης-αναρριχητής μας, σφηνώθηκε στο συνωστισμό του μονοπατιού, έχωσε τη μύτη του σε 2-3 σχοινοσυντροφιές, εγώ κόλλησα αναπαυτικά στο ζεστό βράχο μην έρθει τίποτα από πάνω και περίμενα.

κούνια...

μπέλα...

Θυμήθηκα πως ήταν στα πρώτα μου ραπέλ, πριν χρόνια. Ενώ από τις πρώτες μου αναρριχήσεις θυμάμαι μόνο την πρώτη φάση, που τότε γινόταν με ελεύθερη στη Βαρυπόμπη, τώρα δεν ξέρω ποιό είναι το τυπικό και αν τους ξεκινάνε με ελεύθερη. Πάντως γύρω μας όλοι οι αρχάριοι έβλεπα ότι ανέβαιναν ασφαλισμένοι, και με ασφαλιστή από κάτω που δεν τους άφηνε ούτε πόντο.

Θα μου πεις, από τη μία η φάση της ελεύθερης έδειχνε και στους εκπαιδευτές και στον αρχάριο αν "το έχει". Από την άλλη ίσως είναι καλύτερα τώρα, πιο τρέντι κατάσταση, πιο ασφαλής, και έχεις να κάνεις μόνο με την ψυχολογία του κενού. Στην ουσία δηλαδή, ένα σπορ πλέον όπως όλα.

Γύρισε πίσω αβέβαιος, "κάνει πολλή ζέστη ρε γμτ, πάμε να φάμε, θα το σκεφτώ άλλη φορά".

Κατεβαίνουμε πιο κάτω. Τριγύρω περίπτερα και σημαίες από διαφημιζόμενους, ένα σταντ με νερά, κάτι κοπελιές αλαλιασμένες από τον ήλιο αραχτές κάτω από τις τέντες (όχι με μαγιό, ευπρεπή πράγματα).

Η ώρα θα ήταν φτασμένες 5, συνεχίσαμε προς Ταμίλθι. Στο τρίστρατο βαριόμασταν σαν αρκούδες, τέτοια ώρα, και ο ήλιος βάραγε στο αμόνι. Στρίψαμε κάτω προς το ρέμα, να κάτσουμε να φάμε.
Στον αγωγό στρίψαμε δεξιά προς Φανερωμένη, να πάμε στο παγκάκι, κυριλέ εμπνεύσεις. Στο παγκάκι όμως καθόταν ένα ζεύγος περιπατητών (καλά το είπα;) ρεμβάζοντας το δέος, και δεν φαινόταν οτι είχε σκοπό να φύγει. Κάναμε ένα ψιλο-μπούλντερινγκ, βολευτήκαμε πανοραμικά, και περιδρομιάζαμε.

για κινητό, καλή η φωτό

Από κάτω περνούσαν διάφοροι περιστασιακοί πεζοπόροι. Τους καταλαβαίνεις από το ότι λένε διστακτικά το "γειά", μερικοί σε κοιτάνε και καχύποπτα.

Αποφάγαμε, τσακίσαμε και κάτι γλυκά, τα οποία είχαν λιώσει από τη ζέστη πριν. Τελικά σηκωθήκαμε και το πήραμε για το πλάτωμα της Γιαννούλας. Στο πλάτωμα θα ήταν και ευκαιρία να δοκιμάσουμε μια αιώρα τσέπης (άλλα κόλπα, μελλοντικό άρθρο και αυτό).

Φτάνοντας ακούμε τη γεννήτρια από την Αλογόπετρα να παίρνει πάλι μπροστά. "Ωχ, ωχ", μου λέει, "θα παρτάρουν τώρα". Τρελαθήκαμε στο γέλιο.
"Μπα, βλέπω στο πρόγραμμα οτι τώρα έχει χαιρετισμό, και μετά τα μαζεύουν για εκδήλωση στο Δημαρχείο".
Η απάντηση ήρθε ατάκα από τους ήχους ρυθμικής μουσικής (κοινώς μπίτια, εντελώς). "Ρε συ, σιγά μη τα μαζεύουν, σκέφτεσαι να παρτάρουν με σκηνικό διάφορους στο βράχο να κουνιούνται χορεύοντας;", γέλια, "Ναί! και ο άλλος που'ναι να μιλήσει στην αίθουσα να παίρνει τηλέφωνο, που είστε όλοι; είμαι μόνος μου εδώ!". Τρελά γέλια πάλι. Κάτι θα είχαν τα γλυκά.

Δοκιμάσαμε την αιώρα. Πέρασαν κανα δυό κατεβαίνοντας κύκλο από το φεστιβάλ. Έσπασαν και πλάκα μαζί μας που δοκιμάζαμε εναλλάξ την αιώρα, πότε θα σπάσει το κορδονέτο να γελάσουμε όλοι μαζί. Τα μπίτια από πάνω συνεχίζονταν, τα μαζέψαμε και φύγαμε για κάτω.

Ήταν μια μέρα ασχέτου, γενικώς, αλλά μια φάση την είχε όσο να πεις.

_____________________
update 29 Απρ
"Το 1o Φεστιβάλ Αναρρίχησης στη Φυλή Αττικής, το μεγαλύτερο φυσικό αναρριχητικό πάρκο της Αττικής, στις 25-26/4/2015"

_____________________
update 30 Απρ
Ελλείψει φωτο, οπουδήποτε στο διαδίκτυο, έβαλα μερικές από τα βίντεο που βρήκα.

1ο Φεστιβάλ Αναρρίχησης ΕΠΟΣ Φυλής